Έτσι σβήνει η μία και μόνη κλειστή αίθουσα που απέμεινε από μια τεράστια κινηματογραφική γειτονιά.
Σε μια γειτονιά που έσφυζε από κινηματογραφικές αίθουσες, στις οποίες περάσαμε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής και εφηβικής μας ηλικίας.
Ως γέννημα θρέμμα Νεοσμυρνιώτης, η Καλλιθέα ήταν στα όρια του επιτρεπτού σε σχέση με τις μετακινήσεις και αποτελούσε έναν επιπλέων παράδεισο φιλμικών επιλογών, καθώς η δικά μας γειτονιά περιλάμβανε τον ΑΤΤΑΛΟ, την ΕΛΣΗ, το ΣΠΟΡΤΙΓΚ, τον ΑΡΙΚΑ και την ΑΝΑΣΤΑΛΙΑ.
Με ένα λεωφορείο ή με τα πόδια και μέσα σε λίγα λεπτά, είχαμε «στα πόδια μας» καμιά δεκαριά επιπλέον αίθουσες πρώτης και όχι μόνο προβολής.
Στη σχετικά μικρή απόσταση που είχαν μεταξύ τους το ΕΤΟΥΑΛ, η ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ και το ΤΡΟΠΙΚΑΛ μας έδιναν έναν επιπλέον λόγο να αναζητήσουμε εναλλακτική λύση αν η αίθουσα είχε γεμίσει ή αν δεν προλαβαίναμε την έναρξη της ταινίας.
Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ άνοιξε το 1969 και ΕΙΝΑΙ η τελευταία χειμερινή αίθουσα της Καλλιθέας.
