Metal City Radio (alternative player)

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

DOKKEN



Ένα από τα πολλά συγκροτήματα που δημιουργήθηκαν στις αρχές τις δεκαετιίας του ’80 στο L.A. των Η.Π.Α. ήταν και οι DOKKEN.
Όλα ξεκίνησαν από τον τραγουδιστή Don Dokken (γεν. 29/6/53) ο οποίος έκανε το πρώτο του “μπάσιμο” στην μεταλλική μουσική σκηνή όταν, το 1982, ο παραγωγός Dieter Dierks του ζήτησε να γράψει τις δεύτερες φωνές στο “Blackout” των SCORPIONS.
Παράλληλα ο Dierks επέτρεψε στον Don Dokken να χρησιμοποίει στον υπόλοιπο «νεκρό» χρόνο, των ηχογραφήσεων, το στούντιο για να γράψει κάποιο demo.
Από αυτές τις πρόχειρες ηχογραφήσεις κέρδισε την εμπιστοσύνη (με την βοήθεια του μάνατζερ των ACCEPT Gaby Hanke) της Carrere Records εξασφαλίζοντας ένα δισκογραφικό συμβόλαιο συνεργασίας.
Αμέσως «στρατολόγησε» για τους DOKKEN τον κιθαρίστα George Lynch, τον ντράμμερ Mick Brown και τον μπασίστα Juan Croucier (αργότερα πήγε στους RATT και αντικαταστάθηκε από τον Jeff Pilson). Ήταν ξεκάθαρο από την αρχή, ότι έχουμε να κάνουμε με μουσικούς που ήξεραν τι ζητούσαν αλλά και τι ήθελαν στην μουσική σκηνή.
Συνδυάζοντας τις εκρηκτικές κιθάρες του George Lynch με τα συναισθηματικά μελωδικά φωνητικά του Don Dokken, οι DOKKEN όχι απλά «έπαιζαν» αλλά παρέδιδαν και μαθήματα δημιουργίας…

Η επόμενη κίνηση δεν ήρθε από τους ίδιους αλλά από την Elektra Records η οποία πήρε τα δικαιώματα τους και αφού πρώτα ξαναηχογράφησε το “Breaking The Chains” το επανακυκλοφόρησε (είχε ήδη κυκλοφορήσει το 1982 από την Carrere Records).
Η Elektra Records με μια μοναδική κίνηση στρατηγικής επέτρεψε στους DOKKEN να ηχογραφήσουν για την συνέχεια με 4 διαφορετικούς παραγωγούς (τους Michael Wagener, Geoff Workman, Tom Werman και Roy Thomas Baker) αυξάνοντας κατά πολύ το budget μιας και οι ίδιοι πίστευαν πολύ σε αυτούς.

Το πείραμα πέτυχε, οι DOKKEN κυκλοφόρησαν 3 υπέροχους studio δίσκους, τα: “Tooth And Nail” 1984, “Underlock And Key” 1985 και “Back For The Attack” 1987 (ο δίσκος έφτασε μέχρι το Νο13 στην Αμερική).
Το 1988 ο George Lynch αποχωρεί λόγω μουσικών διαφορών από το συγκρότημα, ο επίλογος της συμμαχίας Lynch/Dokken ήταν ένα διπλά ηχογραφημένο άλμπουμ με τίτλο “Beast From The East”.
Η επόμενη κίνηση γίνεται με τον George Lynch να δημιουργεί τους LYNCH MOB, ενώ ο Don Dokken κυκλοφορεί με την Geffen Records το προσωπικό του δίσκο “Up From The Ashes” το 1990 και ο Jeff Pilson συμμετέχει στους WAR AND PEACE.
Παρά τις όποιες διαφορές και διαφωνίες και μετά από την απαίτηση των οπαδών τους, οι οποίοι ζητούν την επανένωση των DOKKEN, το reunion δεν αργεί και το Μάη του 1994 παίρνει σάρκα και οστά.
Με την original σύνθεση να κυκλοφορεί το ακουστικό live “One Live Night” ηχογραφημένο το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς.

Ακολούθησαν οι κυκλοφορίες 2 ακόμα στούντιο δίσκων, τα: “Dysfunctional” 1995 και “Shadowlife” 1997.
Ο Lynch φεύγει από το συγκρότημα για 2η φορά το Νοέμβριο του 1997 και αντικαταστάθηκε από τον Reb Beach (ex-WINGER) με τον οποίο το 1999 κυκλοφορούν το “Erase The Slate”, o Beach δεν έμεινε για πολύ στο συγκρότημα και την θέση του τσίμπησε ο John Norum (EUROPE) με την βοήθεια του αλλά και με νέο μπασίστα τον Barry Sparks κυκλοφορούν το “Long Way Home” το 2002.
Την μεθεπόμενη χρονιά, το 2004 δηλαδή και πιο συγκεκριμένα στις 13 του Ιούλη, κυκλοφόρησαν το “Hell to Pay” με νέο κιθαρίστα στην σύνθεση τους και στην θέση του John Norum, που πήγε στους επίσης επανασυνδεδεμένους EUROPE, τον Jon Levin (ex-WARLOCK).
Φέτος, 4 χρόνια μετά κυκλοφόρησαν ένα νέο δίσκο και η αλήθεια είναι ότι είχα την περιέργεια να ακούσω την νέα τους δουλειά.
Τίτλος;;; “Lightning Strikes Again”
Είναι μια πάρα πολύ καλή παραγωγή με τον Levin να κλέβει για άλλη μια φορά την παράσταση.
Ευτυχώς επέστρεψε η έμπνευση στο συγκρότημα μιας και έλειπε από τα προηγούμενα album, με τραγούδια όπως τα: “Standing on the Outside”, “Heart to Stone”, “I Remember”, “Oasis”, “Point of No Return, “This Fire” και “Judgment Day” να ξεχωρίζουν, ενώ στην limited edition έκδοση έχουμε ένα bonus track (“Sunset Superstar”) το οποίο είναι ένα απλά καλό τραγούδι.



ΥΓ Από τα πρώτα αφιερώματα που κάναμε στο τηλεοπτικό METAL CITY, πριν από δέκα και βάλε (βάλε, βάλε…) χρόνια, ήταν στους DOKKEN.