Εκεί που συμβαίνει τι;
Μα οτιδήποτε άξιο μιας selfie, μερικών στιγμιότυπων, εν είδει πιστοποίησης στα social ότι κι εμείς είδαμε π.χ. στις συναυλίες.
Δεδομένο αλλά και ζητούμενο, το αδιαχώρητο, το sold out, ως κίνητρο πλέον, όχι μόνο ως αποτέλεσμα και επιβράβευση ή εγγύηση ποιότητας.
Και, πιθανότατα, ο καταλύτης στο φαινόμενο του sold out είναι διπλός: Η καταπίεση της πανδημίας και η ισοπεδωτική δύναμη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Οι online κρατήσεις έχουν εκτοξευτεί, περίπου κατά 80% σε σχέση με την προ COVID περίοδο.
Το κοινό απλώς πηγαίνει παντού. Και όσοι περισσότεροι προτιμούν ένα θέαμα ή, γενικότερα, κάτι που συμβαίνει τώρα στην Αθήνα, τόσο περισσότεροι τους ακολουθούν.
Αίφνης, ο συνωστισμός είναι το επιδιωκόμενο, μια παρατήρηση που επιρρωνύει την αίσθηση ότι το τσουνάμι του sold out αφορμάται, καταρχάς, από τα απωθημένα των lockdown.
Και σαφώς ενισχύεται από μια σειρά παραγόντων, όπως η αστραπιαία διαφήμιση της εκάστοτε συναυλίας ή φεστιβάλ.
Το αμέσως ορατό αποτέλεσμα αυτής τής, θα έλεγε κανείς, «υστερίας» είναι οι ουρές αναμονής.
Οι φυσικές και οι ψηφιακές. Οι δεύτερες, δε, τείνουν να γίνουν αναπόσπαστο τμήμα της ιεροτελεστίας μέχρι την εξασφάλιση του πολυπόθητου εισιτηρίου.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, το να εξασφαλίσει κάποιος εισιτήρια για μία από τις συναυλίες ή φεστιβάλ, θεωρείται όλο και περισσότερο σαν ένα ανδραγάθημα, σαν μια σπάνια εύνοια της μοίρας και μια αφάνταστα ευτυχής εξαίρεση.
Διότι ο κανόνας ορίζει ότι η πλειονότητα των επίδοξων θεατών απλώς δεν θα προλάβει.
Όπως και ο καθένας που δεν πρόλαβε πέρυσι και, πιθανότατα, δεν θα προλάβει ούτε την επόμενη χρονιά - εκτός εάν παραμονεύει στη διαδικτυακή ουρά αναμονής και πατήσει κλικ στο ίδιο κλάσμα του χρόνου όπου θα ανοίξει η προπώληση.
Το ίδιο και για τις συναυλίες των Metallica ή των Iron Maiden.
Περιέργως, η Florence and the Machine δεν είναι sold out - μέχρι στιγμής τουλάχιστον για το live του επόμενου Ιουλίου.
Η διαθεσιμότητα είναι κάτι τυπικό, μια μαγική εικόνα της πλατφόρμας πώλησης εισιτηρίων.
Το ότι δεν εμφανίζεται παντού το κόκκινο χρώμα της απογοήτευσης στα τετραγωνάκια με τις ημερομηνίες πρακτικά δεν ισχύει.
Πλέον απομένουν μόνο μερικές θέσεις περιορισμένης ορατότητας, μεμονωμένες και διάσπαρτες, για τους «τιμωρημένους» που ολιγώρησαν.
Αναρτήσεις-υποδείξεις, διθύραμβοι και αποθεώσεις κατά το δοκούν στο Instagram αρκούν για τους περισσότερους προκειμένου να σπεύσουν.
Οι πιο φιλοπερίεργοι ανατρέχουν περαιτέρω στο Facebook ή σε ηλεκτρονικά media, όλοι πάντως καταλήγουν στις ίδιες ουρές αναμονής.
Διότι το φυσιολογικό επόμενο βήμα είναι ο σκληρός αγώνας για την εξασφάλιση της πρόσβασης σε μια συναυλία.
Μέσα σε περίπου δύο ώρες, τα εισιτήρια για το live των «ημίθεων» του σκληρού ήχου Metallica εξαφανίστηκαν.
«Λόγω της αναμενόμενης μεγάλης ζήτησης, θα εφαρμοστεί αυτόματο σύστημα σειράς προτεραιότητας, κατά το οποίο οι επισκέπτες θα ταξινομούνται σε ομάδες και η αγορά των εισιτηρίων θα γίνεται τμηματικά, ώστε να διασφαλιστεί η εύρυθμη λειτουργία της ηλεκτρονικής προπώλησης.
Επιπλέον, για την εξυπηρέτηση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αριθμού αγοραστών, θα εφαρμοστεί ανώτατο όριο αγοράς 4 εισιτηρίων ανά αγοραστή». Αυτές ήταν οι «πρακτικές πληροφορίες» που παρείχε η πλατφόρμα που ανέλαβε τη διάθεση των εισιτηρίων .
Αν το μείζον ζητούμενο είναι η πιστοποίηση, μέσω αναρτήσεων στα social του προνομιακού «ήμουν κι εγώ εκεί», τότε η ίδια η συναυλία υποβιβάζεται σε κάτι δευτερεύον, ανάμεσα στο τι προηγείται ως το άνοιγμα της και στο τι ακολουθεί για τη συνέχεια της βραδιάς.
Αποτελεί απλώς μια ελιτίστικη εικασία, στη σκιά του γενικευμένου αθηναϊκού sold out που δεν προβλέπεται να κοπάσει ή να μετριαστεί.
Απεναντίας, αποτελεί μια καθιερωμένη συνθήκη, στην οποία πρέπει να προσαρμοστούν, εκόντες άκοντες, ακόμη και εκείνοι που έτειναν να θεωρούν την ποιότητα ως ταυτισμένη με την ευρυχωρία των μισοάδειων συναυλιών.
Το κείμενο βασίστηκε σε θέμα του Δημοσιογράφου Βασίλης Τσακίρογλου, που αλιεύσαμε στο Κυριακάτικο Πρώτο Θέμα 14 Δεκεμβρίου.
