Σε ένα ετερόκλητο κοινό, που δεν σεβάστηκε τον καλλιτέχνη ερχόντουσαν ακόμη και μισή ώρα μετά την έναρξη και με μέσο όρο τα 50 έτη, οι περισσότεροι εξεπλάγησαν ευχάριστα.
Παρά τα 85 του χρόνια, η φωνή του παρέμεινε πλούσια , με καθαρή άρθρωση, ένταση και δύναμη, υποστηριζόμενη από ένα άψογα συντονισμένο συγκρότημα με μουσικούς που προσέδωσαν περισσότερο μπλουζ και ροκ χαρακτήρα στα τραγούδια του.
Η συναυλία ξεκίνησε με το “I’m Growing Old”, ένα ελαφρύ χιούμορ για το πέρασμα του χρόνου, και στη συνέχεια ταξίδεψε ανάμεσα στα διαχρονικά του hits (“It’s Not Unusual”, “What’s New Pussycat?”, “Sexbomb”) και συγκινητικές διασκευές σε Leonard Cohen «Tower of Song» και Bob Dylan «One More Cup of Coffee» και κάποιες που πραγματικά έδειξαν το εύρος του και την αστείρευτη επιθυμία του να δοκιμάζει Ry Cooder – «Across the Borderline».
Ο πανδαμάτωρ χρόνος φαίνεται να έχει ξεχάσει τον αειθαλή Ουαλό, που μας συγκίνησε με το “One hell of a life” και το σαρκασμό στο επερχόμενο βιολογικό τέλος, ενώ δεν παρέλειψε να αστειευτεί για τα 60 χρόνια που χρειάστηκε για να εμφανιστεί στη χώρα μας, τονίζοντας, ότι ελπίζει να είναι κοντά μας πιο σύντομα για μια ακόμα συναυλία.
Δυστυχώς με το τέλος του κανονικού σετ, αρκετοί βιάστηκαν να σηκωθούν για να φύγουν, με τους ταξιθέτες να τους καθηλώνουν για να ακούσουν τα τρία τελευταία τραγούδια που είχε το encore. Κορυφαίος σε απόδοση, απέδειξε ο Σερ Τζοουνς, ότι η ηλικία είναι θέμα καρδιάς κάνοντας πολλούς νεότερους και ειδικά ροκ καλλιτέχνες, να ντρέπονται για τα 60 λεπτά σετ τους.
Σημειωτέο στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας ήταν όρθιος.
Κείμενο: Στέλιος Μπασμπαγιάννης
