«Το σώμα μου άρχισε να νιώθει πόνο παίζοντας ντραμς και κουραζόμουν πραγματικά και ήταν πολύ δύσκολο να ταξιδεύω συνέχεια.
Δεν θα σταματούσα αν ο πόνος δεν ήταν εκεί, αλλά ο πόνος γινόταν και πιο έντονος.
Και τα ταξίδια... άκου, μετά από 40 χρόνια διαδρομής, το τελευταίο πράγμα που ήθελα να κάνω τώρα είναι να πάω σε άλλο αεροδρόμιο ή να καθίσω σε ένα φορτηγό και να πήγαινα στο ξενοδοχείο ή σε ένα τουριστικό λεωφορείο.
Τελείωσα. Ό,τι μου άρεσε σε αυτό σε όλη αυτή την διαδρομή έχει πια εξαφανιστεί ούτως ή άλλως.
Θυμίσου ότι πρεπε να στήνω ένα διαφορετικό drum set κάθε μέρα.
Έκανε τον κύκλο του όλο αυτό, αλλιώς είναι όταν είσαι 14 διαφορετικά στα 63.
Δεν έχω αγγίξει τις μπαγκέτες εδώ και δύο χρόνια. Τελείωσα. Έκανα ό,τι ήθελα να κάνω στο δεκαπλάσιο από ό,τι πίστευα ότι θα μου συμβεί."
"ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΙΣΩ ΤΩΡΑ, ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΕΥΓΝΩΜΩΝ. ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΚΛΑΙΩ ΔΑΚΡΥΑ ΧΑΡΑΣ".
